Ofwel: een goed begin smaakt niet altijd naar meer
Niet iedere man is een copywriter, en dat verwacht ik ook helemaal niet. Maar als je serieus op zoek bent naar verbinding, mag het eerste contact van mij wel iets verder gaan dan ‘Hey, hoe is het?’ of ‘Leuke match!’. Dus toen ik het eerste bericht van deze kok (nee, niet met ‘c.o.c.k.’) ontving – lang, doordacht, met een vleugje humor – was ik oprecht aangenaam verrast. Dit keer in de serie over daten tijdens de tweede helft van je leven: een man die zijn best doet. Die echt iets van zichzelf laat zien. Die niet alleen deelt, maar ook vraagt. Yes, dacht ik, een man met tekst én smaak. Wat bleek: hij was kok. En docent. En energiek. En… ongeduldig. Héél ongeduldig.
1. Eerste indruk: smaakvol en veelbelovend
Zijn bericht was uitgebreid en hij stuurde het zonder dat er al sprake was van een match. Kan ik waarderen. Hij vertelde over zijn achtergrond, zijn werk, zijn liefde voor koken, zijn gevoel voor humor. En wat extra leuk was: hij stelde mij ook vragen – geen standaardvragen, maar echte nieuwsgierige vragen.
Hij stelde voor om een eerste ontmoeting niet te zwaar te maken: een wandeling, een museumbezoek, een terrasje. Er zat vaart in z’n woorden, maar ook lucht. Alsof iemand een goed voorgerecht had neergezet waardoor je uitkeek naar the main course.
Ik las het zorgvuldig, glimlachte, liet het bezinken. Was van plan de volgende dag te reageren. Geen big deal lijkt me. Tot ik amper een uur na dit eerste bericht zag dat ik… nóg een bericht had.
2. De kookwekker die was ingesteld op instant gratification
“Zeg hup hup, waar blijft de reactie?”
Ooo-ké? Ineens veranderde de kok in een chef die z’n gast de keuken in dirigeert. Kom op, laat zien dat je hongerig bent! Alsof er een onzichtbare stopwatch liep vanaf het moment dat hij op ‘verzenden’ drukte.
Hij vervolgde/projecteerde (sic):
“Vrouwen zoals jij willen tegengas dus dan pak ik je niet met zijden handschoentjes aan. Stoere woorden schrijven, dan wordt er ook klare taal verwacht. Deze man van de wereld hoopt dat het niet alleen bij kijken blijft, maar dat Deborah reageert.” (Ja, hij scheef in dit stadium naar mij, over mij in de derde persoon, I kid you not).
En daar ging het mis. Want ik was nog aan het nadenken over een inhoudelijke reactie.
Ik was hem nog aan het overwégen. Omdat ik zijn bericht, effort en inhoud waardeerde, maar geen klik voelde bij zijn foto’s. Van zijn te snelle follow-up werd ik een beetje misselijk, volgens mij het laatste wat je moet willen als professionele kok. Want terwijl hij stuurde op versneld uitserveren, was hij bezig met zichzelf afserveren.
3. The proof of the pudding was verwachting in plaats van verbinding
Een mooi geschreven profiel zegt veel. Maar de manier waarop je omgaat met stilte, zegt misschien nog wel meer. De kok toonde me niet zijn interesse – hij toonde me zijn ongeduld. Zijn gebrek aan afstemming. Zijn ongemak met vertraging.
Het was geen connectie die zich mocht ontvouwen; ik was hier eerder een recept dat te lang op het vuur stond. En dat mag een ander misschien als passie bestempelen, voor mij voelt het als: druk, pushy, dominantie met een glazuurlaag vermomd als initiatief.
4. De reflectie – of in dit geval (culinaire) review
Een proeverij kan smaken naar meer. Maar als je me onder druk zet omdat ik volgens jou niet snel genoeg gaar word, dan proef ik niet meer jouw interesse, maar je honger.
En die is voor mij niet aantrekkelijk, eerder veeleisend. Ik heb geen haast. Misschien is mijn hart wel een slowcooker. En als jij moeite hebt met tijd en ruimte geven, dan sudder ik lekker op mijn eigen tempo door.
Verspilde energie: 0 calorieën en vooral veel verbazing
Voor herhaling vatbaar? Nope, ik ben meer van de slowcooker dan de snelkookpan
Klaar voor de volgende? Zeker. Maar dan graag met iemand die niet aangebrand is.
mind your step 
Plaats een reactie