Ofwel: niet kiezen is ook een keuze
Online daten in de tweede helft van je leven staat garant voor een rollercoaster van hoop, twijfel en pure verbijstering. Een avond die leuk begint, kan zomaar eindigen met de vraag: hoe ben ik hier beland? Dit keer: een man die bij zijn moeder woont, op een zolderkamertje vol uitvluchten.
1. De kennismaking – in telegramstijl
Veel datingsites bieden je de mogelijkheid om gratis rond te snuffelen. Swipen, liken, bekeken worden – het kan allemaal. Maar als je iemand écht wil aanspreken, moet je je portemonnee trekken.
Dus toen ik een bericht kreeg met: “Om een txt naar jou te kunnen sturen, heb ik speciaal een abbo genomen,” voelde ik me bijna gevleid.
Bijna.
2. De profileringsparadox
Waarom noemen veel mannen van middelbare leeftijd zichzelf nog steeds ‘jongensachtig’? Nu ook weer. Alsof dat een verdienste is, of iets om trots op te zijn.
Zijn foto’s straalden klasse, volwassenheid en stabiliteit uit, en in zijn profiel las ik dat hij al ruim 21 jaar IT-directeur was. Dat klonk als een man die zijn zaken op orde had. Spoiler alert: de realiteit bleek anders.
3. De date – met plottwists
Verwarmd terras in Haarlem.
Ik zat er al even toen hij kwam aangewaaid.
Fris, vlotter dan op de foto’s, sportief gekleed.
Nou, dat viel alvast mee.
Maar ik verslikte me nog voordat ik mijn eerste slok had genomen:
“Ik woon sinds drie jaar bij mijn moeder. For the time being.”
Drie. Jaar.
Zonder huurkosten, want: “Vindt ze niet nodig.”
Zonder vaste baan, want: “Ik heb ontslag genomen.”
Zonder haast, want: “Ik heb me tijdens mijn scheiding laten uitkopen.”
En zijn vrije tijd? Die werd gevuld met helemaal niks.
Geen sport, geen reizen, geen plannen : “Het leven is duur.”
Wel geld genoeg, naar eigen zeggen: “Ik bulk ervan, haha!”
4. Geen keuze is ook een keuze
Het was niet dat hij geen ander huis kon betalen – hij vond het gewoon zonde van zijn geld.
Werk? Nee, even niet. Misschien ooit weer een IT-baan.
In de tussentijd?
Af en toe een schilderklusje ‘omdat ik anders niets te doen heb’.
“Maar hoe doe je dat dan op die zolderkamer bij je moeder als je iemand wil uitnodigen?”, vroeg ik.
“Ja… dat is wel lastig.”
Understatement van het jaar.
5. Erkennen is nog geen actie ondernemen
Op mijn vraag wat hij van plan was met zijn leven, antwoordde hij:
“Misschien heb ik wel gewoon een midlifecrisis!”
Hij zei het lachend, nog net niet grijnzend.
Ik kreeg het gevoel dat hij die crisis liever koesterde dan oploste.
Intussen voegde hij eraan toe dat hij ‘een hele leuke jongen’ was gebleven.
Ja, dacht ik. Dat is nu juist het probleem.
6. De rekening – en het schooljongensego
Op een gegeven moment was het voor mij tijd om te gaan.
Niet omdat het gesprek zo slecht was, maar omdat het nergens heen ging.
Meneer ‘ik bulk van het geld’ had inmiddels een halfuur lang zitten opscheppen over hoe warmpjes hij er wel niet bij zat.
De rekening kwam.
Ik pakte mijn bankpas, maar hij deed geen enkele poging om ook maar in de buurt van zijn portemonnee te komen. Geen beweging, geen handgebaar, niets.
Toen ik betaalde, oordeelde hij meewarig: “Doe je dat echt nog met een pasje? Wat ouderwets; ik betaal altijd alles met mijn telefoon, hahaha!”
Pardon?
Hij bulkt zogenaamd van het geld, maar verroert geen vin om zijn aandeel te betalen?
Ik voelde irritatie opborrelen. Ouderwets? Prima.
Laat die jongensman maar lachen.
Toen hij voor de vorm vroeg of ik hem een Tikkie stuurde, zei ik volmondig: “Ja.”
Verspilde energie: 1 keer tappen met mijn bankpas.
Voor herhaling vatbaar? Nee. Gelijkwaardigheid is belangrijk voor me
Klaar voor de volgende? Ja, als hij volwassen genoeg is om zijn eigen keuzes te maken.
mind your step 
Plaats een reactie