Ofwel: wat begon als een fijne penvriendschap, eindigde in digitaal speurwerk gone crazy
Online daten is soms net een boek waarvan de flaptekst beter is dan het verhaal zelf. Je raakt verslingerd aan de toon, de stijl en het potentieel – tot het in werkelijkheid een rommelig hoofdstuk vol beduimelde pagina’s blijkt te zijn. In dit deel van dating tijdens de tweede helft van je leven: een man die mij ooit een veilig gevoel gaf, en jaren later met spuug in z’n mondhoeken door stalkgedrag zijn eigen plot om zeep hielp.
1. Van inspirerende chats naar een verwassen shirt
Drie jaar geleden had ik fijne gesprekken met ‘Theo’. Geen vunzigheid, geen geforceerde openingszinnen – gewoon écht contact. We ontmoetten elkaar nooit, maar het voelde als een mooie connectie. En toen liep mijn lidmaatschap af. Weg gesprekken. Weg ‘Theo’. Was het meant to be dat we elkaar nooit hadden ontmoet? Fast forward naar 3 jaar later. Daar was hij weer. Enthousiast. Herkende me direct. Wist nog wat ik zei over kunst, over boeken, zelfs over mijn koffievoorkeur. Dat voelde oprecht… en tegelijkertijd een tikkeltje intens. Maar ik besloot ervoor te gaan. Een museumdate in Amsterdam, op krukken vanwege mijn revalidatie. Verwassen-shirtman, here I come.
2. ADHD, spuug en een illusie armer
De ontmoeting was…anders. Hij zag er níet uit zoals op z’n foto’s. Vormloos en verwassen shirt, ongekamd haar, hyper, verward. En die spuugjes in z’n mondhoeken? Sorry, ik weet dat dit banaal klinkt, maar ik kon nergens anders meer naar kijken. Na 40 minuten onnavolgbare monologen van zijn kant gaf ik aan dat ik naar huis wilde. Hij drong aan: ik moest met hém mee, via zíjn route, zíjn metro. Ik zei: “Nee, ik neem de tram want dan kan ik naar buiten kijken.” Dat leek te werken. Hij liep tóch met me mee, tegen mijn wens in. Reddersfantasie of grenzeloos ADHD-gedrag? Geen idee. Bij het afscheid voelde ik mijn lichaam bevriezen en ik leunde zwaar op mijn krukken toen er een omhelzing van zijn kant volgde. Een soort passieve afwijzing vanuit mij. Uit ongemak zei ik: “We kunnen wel een keer samen naar een museum ofzo.” Ik meende het niet, ik wilde weg.
3. Plot twist: google me, maybe
Thuis dacht ik: ik stuur morgen een nette ‘geen klik’-boodschap. Maar hij was me voor. Rond lunchtijd appte hij een link: geen meme, geen museumtip, maar een blog van míj, van jaren geleden, over hoe je als sollicitant je recruiter niet moet ghosten.
Een passief-agressieve schreeuw vanuit hem: “Opmerkelijk. Je doet nu precies wat je zelf afraadt.” Daarna volgde de grote verdwijntruc; hij blokkeerde me. Hij voelde zich afgewezen. Maar ik had mezelf juist gered. Want let op: hij gebruikte nooit zijn echte naam, gunde mij nog geen 24 uur, maar nam wél de moeite om mij te googelen op m’n voornaam en mijn oude werkblogje op te diepen. Over jezelf diskwalificeren gesproken…
4. De les (en het loslaten)
Mijn fout? Ik luisterde niet meteen naar mijn lijf toen ik onrust voelde bij zijn energie. Ik zei dat we nog weleens naar een museum konden gaan puur uit ongemak. Kortom, ik zette hem boven mijn gevoel. Maar nu weet ik: als iemand je onder druk zet om iets te doen waar je geen zin in hebt – langer blijven (luisteren naar zijn monoloog)/zijn reisadvies opvolgen (omdat jij de andere kant op wil)/hem je laten begeleiden (terwijl je er klaar mee bent): dan mag je weigeren. Ook als het pas je eerste date is. Juist dan.
Verspilde energie: 1 museumticket, 1 bloglink, 0 gerespecteerde grenzen
Voor herhaling vatbaar? Nee. Tenzij ik zin heb in een live TED Talk over mezelf van iemand met spuug in z’n mondhoeken
Klaar voor de volgende? Altijd. Maar dan graag met iemand die Google gebruikt om leuke musea/exposities te vinden
mind your step 
Plaats een reactie