Ofwel: Ik was all dressed up, en hij droeg z’n fatshamingbroek
Sommige dates zijn als een aflevering van een slechte realityshow: je weet dat je het later als anekdote gaat navertellen, maar op het moment zelf voel je alleen verwarring, pijn en woede. In deze aflevering van daten in de tweede helft van je leven: een man die vond dat de selectie alleen aan hém was, maar vergat dat hij zelf ook een spiegel heeft. En een slobberbroek.
1. Het voorspel: charme, snelheid en twijfel
Hij was een jaartje ouder, van beroep System Engineer met één uitwonende dochter en een zonnebankwaardige profielfoto waarin hij als een Baywatch-figurant uit het water stapt. Dat dit plaatje ‘iets’ uit het verleden was, zou ik later pas begrijpen.
Hij wilde snel schakelen: “Pfffff gewoon ff bellen, afspreken, geen getrut”. En daar werd mijn innerlijke pleaser getriggerd: mannen houden niet van schrijven. Misschien moet ik gewoon meebewegen. Gelukkig was daar ook mijn nieuwe stem: Maar wat werkt eigenlijk voor míj? Spoiler alert: die stem had gelijk.
2. De avond van de afwijzing
De afspraak stond. Vrijdagavond, 21.30 uur, bar van het Van der Valk-hotel. Ik was er klaar voor: lekker luchtje, nieuwe blouse, favoriete jeans. Voelde ik me kwetsbaar? Ja. Maar ook hoopvol, en ik had zin om weer eens op die manier te shinen.
Toen hij binnenkwam, herkende ik hem niet direct. Hij was kleiner. Fijner. Kaler. Brede schouders en blokjesbuik? Nowhere in sight. Zijn broek hing ergens tussen z’n knieën en z’n ego. Maar hé, ik was er nu toch.
We gingen zitten. De serveerster vroeg wat we wilden drinken. Mijn antwoord: “Cola zero.” Zíjn antwoord: “Nee, we gaan niks drinken. Wij gaan niet matchen. Jouw foto’s kloppen niet.” Hij taxeerde mijn lichaam met een minachtende trek om zijn mond, stond op…en liep weg.
3. De nasleep (en de blokkade)
Ik was zó in shock dat ik even bleef zitten. Mijn lichaam had tijd nodig om te beseffen wat er net gebeurde. Ik had foto’s op mijn profiel staan waarop je mijn postuur duidelijk ziet. Ik had niets verborgen. Maar hij? Hij vond het geoorloofd om op basis van zijn visie op mijn lijf – en zónder iets te zeggen over zijn eigen profielfoto-mismatch – mij op een mensonterende manier af te wijzen.
En ja, dat raakte me. Die avond, die week, langer dan ik wilde toegeven.
4. Fast forward: drie jaar later, zelfde foto’s, zelfde man, andere ik
Soms lacht het universum in z’n vuistje. Want ja hoor, drie jaar later: daar was-ie weer. Zelfde profiel, zelfde (oude!) foto’s, zelfde overtuiging in z’n profieltekst dat híj het recht had om te kiezen. Het zal geen verrassing zijn dat hij me wederom overstelpte met likes.
Of hij me nou (stiekem) wel herkende of niet: ik herkende hém.
En drukte op ‘blokkeer’.
Zonder twijfel, zonder spijt, zonder pardon.
Verspilde energie: 1 cola zero, 1 make-up sessie, 0 empathie
Voor herhaling vatbaar? Not if he were the last man on earth
Klaar voor de volgende? Ja. Inclusief check of zijn foto van dit decennium is
mind your step 
Plaats een reactie