Ofwel: soms is het geen mismatch, maar is er gewoon teveel verdriet
Niet elke date eindigt in vuurwerk. Sommige laten enkel een echo na – van stilte, zwaarte of iets wat nog niet verwerkt is. In de serie over daten tijdens de tweede helft van je leven dit keer geen verhaal over falen, maar over voelen. Over uitblazen op een bankje in het museum, en ontdekken dat niet elke verbinding bestemd is om verder te groeien.
1. Een connectie vol leven en verlies
Hij stuurde een warm bericht, een zogeheten love note zonder franje, zonder ruis. We raakten in gesprek en de date was snel gepland. Een weduwnaar. Al veel verlies gedragen. Vrouw overleden. Moeder. Zus. En daarvoor al, op jonge leeftijd: zijn vader en broer. Geen kinderen. Geen werk op dat moment. Geen huisdieren. Maar wel: intelligentie. Diepere lagen. Levenservaring. Ik had gezien dat hij ‘hbo-niveau’ in zijn profiel had staan, en pas tijdens de date ontdekte ik dat hij de middelbare school niet had afgerond. Toch wás hij dat niveau. Niet dankzij diploma’s, maar door hoe hij sprak. Zijn taal. Zijn blik. En ik merkte hoezeer ik dát had gemist: gelijkwaardigheid in denken, in referenties, in woorden.
2. De helper in mij wilde blijven
De date was zwaar. Niet vanwege hem, niet vanwege iets verkeerds – maar door de lading. Hij had verdriet bij zich. En dat mag. Maar het vulde de ruimte. En ik… ik hield mijn adem in. Ik luisterde. Nam op. Ving op. Ik werd, zonder dat het gevraagd werd, de veilige plek waar hij even zijn verhaal kon neerleggen. En iets in mij dacht: misschien kan ik iets betekenen. Na de date liep ik het museum in. Alleen. En ik merkte het pas toen ik daar was: ik was constant aan het uitblazen. Pfff. Pfffff. Alsof mijn lijf zei: Het was teveel. Ik ben vol. Een vriendin vroeg hoe het was. Ik zei: “Weet ik niet. Maar ik moest zo vaak zuchten.” En dáár zat het antwoord.
3. Zijn eerlijkheid, mijn leerpunt
Hij stuurde een nette, warme afwijzing. Dat hij geen romantische klik voelde. Dat hij misschien nog niet toe was aan iets nieuws. Was dat laatste waar, of een verzachting voor het eerste? Misschien beide. En dat is oké. Want hoe het ook zij: hij was hoffelijk. En eerlijk. Hij betaalde de drankjes. Niet galant, eerder schuldbewust: “Dat is een no-brainer.” En ik voelde weer hoe ik daar zat, in een soort freeze: te begripvol om weg te lopen, al snel te uitgeput om écht aanwezig te zijn. Ik weet nu: ik hoef het niet uit te zitten. Ik mag zeggen: dit is me teveel. Ik mag pauzeren, het gesprek naar me toe trekken. Begrenzen. Ademen. Ik mag ontvangen. En ik hoef niet te helen wat niet van mij is.
Verspilde energie: 0. Alleen verschoven energie
Voor herhaling vatbaar? Niet deze ontmoeting. Maar wel: zachtheid. Compassie. Grenzen.
Klaar voor de volgende? Ja. Maar dan zonder dat ik daarna zuchtend door een museum loop om mezelf terug te vinden.
mind your step 
Plaats een reactie