Niet dat ik het nodig vond. Of dat ik erop zat te wachten. Hoe ik ermee om moest gaan? Geen idee. Maar ik heb’m gehad: een les in nederigheid. Les met grote L. Want hey, who cares of ik erop zat te wachten? Het ging niet om mij en ook niet om iemand anders die er wat van vond. Het ging en gaat om iets veel groters. Liefde. Loslaten. Liefde is loslaten.

Ik heb gebeld. Reden: urgentie. De grens was bereikt. Ik had nog veel meer willen doen om haar bij me te houden, om tijd te rekken. Geen klacht van mij als ik dingen moest opruimen op (weer) een plek waar dat eerder niet hoefde. Zo lang zij nog blij was, was ik dat ook. En ze was nog heel lang blij. Hoe ik dat weet? Nou, niet omdat ze terugzwaaide als ik weer eens gek deed bij thuiskomst, want dat zit er bij poezen helaas niet in. Maar áls ze het had gekund, had ze ’t zeker gedaan. Ik weet het omdat ik het voelde. Zodra ze zich bewust was van mijn aanwezigheid rekte ze zich uit, miauwde ze en eiste ze haar begroetings-aaitjes op.

Haar spingeluid was uniek. Genieten? Zij heeft het uitgevonden. Altijd als ik haar aanhaalde. Elke keer als ze geborsteld werd of haar plekje op schoot innam. Tijdens liefkozingen die ze niet alleen graag inde, maar met evenveel enthousiasme beantwoordde. Steeds als ze me ondanks haar ziekzijn liet weten: ik heb jou ook lief.
De laatste tijd was ik nóg bewuster bezig met het haar naar de zin te maken. Op nazomerdagen een parasolletje zodat ze het niet te warm kreeg. Haar voedsel prakken omdat ze het dan makkelijker kon eten. Kussentjes zo neerleggen dat ze lekker kon liggen en nergens last van had. The things we do for love: niets was te gek voor mijn 19,5-jarige hartendieveggetje.

Als huisgenoot van een katachtige (want zo werkt dat in de poezenwereld) weet je dat je ooit voor een moeilijke beslissing kan komen te staan. Moeilijk is hierbij een understatement van de hoogste orde; mán wat heb ik getwijfeld, gedubd en gegoogeld. Tot dat ene telefoontje op vrijdagmiddag: ‘Mam, volgens mij ziet ze niet meer goed.’ Hoezo, ík neem de beslissing? Zíj is de baas!
Die nacht lag ze, zoals eigenlijk bijna altijd, bij mij op bed. Maar nu met de slaapkamerdeur dicht, omdat ik niet wilde riskeren dat ze van de trap zou vallen in het donker. Een goede zet, want de volgende ochtend bleek dat ze geen diepte meer zag. Sheba en Gourmet hadden afgedaan. Het spinnen was gestopt. Waar ik bezig was met: ‘ben ik niet te vroeg?’, maakte Dani me duidelijk dat te laat zijn geen optie is.

Het is stil in huis. Saai. Geen slaperig koppie omhoog als ik binnenkom, geen geschraap in de kattenbak, geen roffeltje op de trap om snel bij me te kunnen zijn, geen miauwliedjes. Ik zag ontzettend op tegen het afscheid, omdat het voelde als verraad. Maar weet nu dat ik, juist ik, dat moest doen. Want het gaat om liefde. Echte liefde. En liefde is loslaten.

Like walking in the rain and the snow  
When there’s nowhere to go
And you’re feelin’ like a part of you is dying
And you’re looking for the answer in her eyes
You think you’re gonna break up
Then she says she wants to make up