De donkere dagen zijn weer aangebroken. Winter, grijs, koud, krabben, sneeuw en mist. Die dagen waarop je je huis in het donker verlaat om naar je werk te gaan, om ook weer in het schemerduister thuis te komen. Vaak nadat je even snel boodschappen hebt gedaan, die je dan in je kofferbak deponeert.

Niet ernaast natuurlijk, dankzij de aanwezigheid van lantaarnpaalverlichting. Een ritueel dat ook ik meerdere keren per week herhaal. Zo ook afgelopen donderdag. En toen moest ik ineens…

…opzij kijken. Er was namelijk iets. Iets dat me volgde. Of was het iemand? Het was in elk geval onmiskenbaar. Unheimisch , ook. Het besloop me. Ik was niet alleen. Maar er was op dat moment niemand bij me. Waarom voelde ik me dan toch bekeken en beoordeeld?
In fracties van een seconde overwoog ik mijn opties: mijn onderzoekende genen tegemoetkomen en achterom kijken? Star voor me uit blijven kijken, blik op oneindig? Alle signalen negeren en snel straight ahead?

Ik besloot heldhaftig te zijn: in plaats van te kiezen voor ontkenning door in mijn auto te stappen en weg te rijden, kéék ik. Maar ik keek niet óm…ik hield mijn blik ook niet krampachtig naar voren gericht in de ready to go-stand…ik keek opzij.

En bleef kijken…naar die schaduw, daar vlakbij. Huh, wat? Oh, ik was het zélf!
Niet eens zo verkeerd trouwens, die schaduw. Misschien wat flets, maar wel duidelijk zichtbaar. Goede contouren, egale vlakverdeling. En hey, í­k deed en die schaduw volgde. Zoals het hoort, toch? Bovendien bleek ik er ook nog steeds te zijn elke keer als de verlichting tijdens het rijden van bovenaf kwam. Schaduw is dan in geen velden of wegen te bekennen kan ik je vertellen. Tja, in tijden van verheldering leer je nou eenmaal je echte vrienden kennen. Hoe mooi is het om te beseffen dat je je eigen beste vriend(in) bent, zodat je aldus het beste van jezelf kan delen met je loved ones ? Ik bedoel maar!

Oud nieuws? Niet alles is vanzelfsprekend; jaargetijden zijn qua datum misschien afgebakend, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Niets mis dus met nieuwe of beter afgestelde belichting, spaarlampen, spotlights, highlights, feestverlichting (jááááá!!), looplampen of zoeklampen. Als je maar wel ongeveer weet, wát je belicht wilt hebben.

In de huidige overbelichte wereld gebeurt het nog wel eens dat mensen na een reisje Social het licht niet meer zien. En of dat nu komt omdat ze iets als tegenlicht afdoen of omdat ze denken dat ze die plek in the spotlight tóch niet waar hadden kunnen maken, feit is dat zij het benutten van kansen niet meer als lichtpunt ervaren. Terwijl er nog steeds, en gelukkig steeds meer (!!!), mogelijkheden zijn voor iedereen, die een lichtend voorbeeld wil zijn.
Mijn (lichtgevende) hart onder de riem voor iedereen die dat nodig heeft luidt dan ook: laat je niet verblinden door wat een ander heeft, of door wat had kunnen zijn. Kijk niet te veel achterom, kijk ook niet te ver vooruit. Kijk opzij, kijk naar het licht in jezelf…shine! Het is trouwens ook nog eens bijna lente.

Blinded by the light,
revved up like a deuce,
another runner in the night

Some silicone sister with a manager mister told me I got what it takes
She said “I’ll turn you on sonny to something strong,
play the song with the funky break”
And go-cart Mozart was checkin’ out the weather chart see if it was safe outside
And little Early-Pearly came by in his curly-wurly and asked me if I needed a ride
Asked me if I needed a ride

Well she was blinded by the light,
revved up like a deuce, another runner in the night
Blinded by the light
She got down but she never got tight
She’s gonna make it…through the night