Er zijn van die momenten waarop je je afvraagt of je iets gemist hebt. Het begon met wat ik van de radio oppikte. In de auto, dus ik kon alleen maar heel hard hopen dat ik het zou onthouden.

Een variant op het Dictee der Nederlandse Taal, namelijk het Nieuwjaarsdictee. Eerste prijs: een e-reader. Als zelfverklaard taalnerd was ik meteen enthousiast, dus diezelfde avond googelde ik de site tevoorschijn en testte ik volgens instructie het geluid van mijn laptop. Ik zette de TV op mute en de online voorronde ging van start.

Tijd om snel iets op te zoeken was er niet; het voorlezen van de zinnen was strak getimed. Ik was trouwens ook echt benieuwd naar mijn score! Nadat ik mijn bijdrage had ingestuurd, kreeg ik meteen een ontvangstbevestiging. Deze was afkomstig van een  bedrijf dat, zo bleek, gespecialiseerd is in de transcriptie van ingesproken werk. Huh? Zonder me ervan bewust te zijn, was ik behalve deelnemer, ook ineens kandidaat! Het Nieuwjaarsdictee aldus als middel om taalspecialisten te werven voor het uittypen van bandjes!

Al snel maakte mijn verbazing plaats voor verrassing en bewondering, zeker vanuit mijn recruitersgedachte. Hoe slim is het om goede kandidaten te werven via hun kennis en vaardigheden, in plaats van door (enkel) een vacature uit te zetten? Hoe gedurfd! Vernieuwend, ook! Door talent en competenties op een relatief ongedwongen manier als deze meetbaar te maken, kom je heel dicht in de buurt van het walhalla ‘van je hobby je werk maken’.  So far so good.

Terug naar de bevestigingsmail. Mijn ogen scanden de relatief korte tekst. Meteen viel me op dat ik in die paar regels zowel getutoyeerd, als gevousvoyeerd werd. En dat…vind ik dan jammer. Dat verwacht ik niet bij zo’n originele procedure waarin correct taalgebruik centraal staat. Ik replyde, en de directrice van het bedrijf liet me vervolgens via een bedankje weten dat zij niet eerder op de hoogte was gebracht van deze inconsequentie. Een onverwachte en verrassende wending.

Doet me denken aan de bassolo van Paul Simon in ‘You can call me Al’. Talloze professionele musici probeerden deze te ontleden en na te spelen, maar niemand slaagde erin. Onbegrijpelijk. Totdat bleek dat die solo achterstevoren in het nummer is gemonteerd! Een onverwachte en geniale zet, net als de wervingsactie. Soms is niet duidelijk hoe bijzonder iets is, totdat je je er echt in gaat verdiepen. Zo’n ontdekkingstocht kan dan hele verrassende resultaten opleveren. Zorg er daarom voor dat je scherp en alert blijft, zodat je ziet waar je naar kijkt, en hoort waar je naar luistert. Verwacht altijd het onverwachte. Het geheim van de solo zit hem tenslotte in de persoon die soleert!

A man walks down the street
It’s a street in a strange world
Maybe it’s the Third World
Maybe it’s his first time around
He doesn’t speak the language
He holds no currency
He is a foreign man
He is surrounded by the sound, the sound

If you’ll be my bodyguard
I can be your long lost pal
I can call you Betty
And Betty when you call me
You can call me Al, call me Al